ประวัติของวอลเปเปอร์ติดผนัง

       วอลเปเปอร์ติดผนัง คือวัสดุที่ใช้ในการปิดทับบนผนังเพื่อการตกแต่งที่พักอาศัย สำนักงาน อาคาร เพื่อให้เกิดความสวยงาม วอลล์เปเปอร์มีต้นกำเนิดจากยุโรปตั้งแต่ยุคกลาง ซึ่งบ้านของเหล่าชนชั้นสูงจะนิยมขึงผ้าไว้ที่ผนังหิน เพื่อเพิ่มสีสันและความสวยงามให้แก่ห้อง อีกทั้งเพื่อประโยชน์ในการเป็นชนวนกั้นระหว่างผนังหินที่เย็นกับภายในห้อง เพื่อรักษาอุณภูมิภายในห้องให้อบอุ่นอยู่เสมอ แต่ผ้าเป็นวัสดุที่มีราคาสูง ผู้คนจึงคิดที่จะนำกระดาษมาใช้ในการตกแต่งผนังแทน มีหลักฐานการนำกระดาษไปใช้ตกแต่งผนังตั้งแต่ศตวรรษ ที่ 16 โดยในช่วงแรกนั้นเป็นการพิมพ์ลวดลายบนกระดาษขนาดเล็ก ซึ่งมักเป็นกระดาษ ที่เหลือใช้จากการพิมพ์วรรณกรรมที่ผิดพลาด โดยเป็นการพิมพ์แบบขาวดำ ใช้แม่แบบไม้กับหมึกคาร์บอน และ มีลวดลายที่นิยม เช่น ลายตาราง หรือโดมิโน 

       แม้ว่าวอลเปเปอร์ติดผนังที่พิมพ์ลงบนกระดาษแผ่นเล็กจะทำให้ผนังสวยงามได้อย่างไม่น่าเชื่อ แต่การนำไปใช้งานนั้น ค่อนข้างลำบาก จนกระทั่งการผลิตวอลเปเปอร์สามารถทำเป็นม้วนกระดาษขนาดยาวต่อเนื่องกันได้ 10.5 เมตร เป็นครั้งแรกใน ศตวรรษที่ 17 ซึ่งยังคงเป็นความยาวของขนาดม้วนมาตรฐานมาจนถึงปัจจุบัน จึงทำให้ วอลเปเปอร์กลายเป็นที่นิยมใช้กันอย่างแพร่หลาย และสามารถเรียกได้อย่างเต็มปากเต็มคำมากขึ้นว่า เป็นวัสดุทางเลือกที่เป็นมิตรกับกระเป๋าสตางค์ของผู้คน แทนการประดับตกแต่งผนังด้วยพื้นผ้าที่มีราคาสูงมาก โดยกลุ่มลูกค้าหลักคือ กลุ่มชนชั้นกลางที่เป็นพ่อค้า 

        อย่างไรก็ตาม ในขณะที่วอลเปเปอร์เป็นที่นิยมมากขึ้น หากแต่กระบวนการผลิตนั้นยังต้องการช่างฝีมือสูงในการทำซึ่งต้องใช้เวลาและความพิธีพิถันจากงานฝีมือสูง การคิดค้นเครื่องพิมพ์ลายวอลเปเปอร์ขึ้นในประเทศอังกฤษในปี ค.ศ.1839 ทำให้สามารถ ผลิตวอลเปเปอร์ในปริมาณที่มากขึ้นได้อย่างน่ามหัศจรรย์